เมื่อพูดถึงความรักมักจะนึกถึงความรู้สึกให้คนอื่น แทบจะไม่มีใครพูดถึงความรักที่มอบให้ตัวเอง
ในสายตาผู้คนจำนวนมากการรักตัวเองเป็นความเห็นแก่ตัว
ความรักตัวเองนั้นไม่เหมือนกับการเห็นแก่ตัว
ความรักตัวเองนั้นเป็นสัญชาติญาณในการเอาตัวรอดอย่างหนึ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมา
เมื่อสังคมของมนุษย์เริ่มมีแต่ความซับซ้อนขึ้น
ความรักตัวเองก็ลดระดับกลายมาเป็นเห็นแก่ตัวและกลายเป็นสิ่งที่น่าชิงชังขึ้นมา
ความรักตัวเองหมายถึงการยอมรับกายภาพตนเองเช่น ไม่หล่อไม่สวย สูงเตี้ยหรือพิการก็สามารถยอมรับข้อแม้ที่กำหนดโดยธรรมชาติตั้งแต่เเรกเกิดได้
ไม่ใช้หมายถึงแย่งอาหารชาวบ้านมากินคนเดียวหรือการแซงคิวคนอื่นเพราะการรักตัวเองมีความหมายที่ลึกซึ้งกว่ามาก
ความรักตัวเองคือการไม่ทำร้ายตนเอง ทั้งร่างกายและจิตใจ หรือแสวงหาความสุขจนร่างกายและจิตใจย่ำแย่
ความรักตัวเองคือไม่เติมความเครียดใส่ตัว ไม่ยอมระบายอารมณ์เมื่อโกรธเพราะจะเป็นการทำร้ายตนเองทั้งทางตรงและทางอ้อมแม้คนอื่นไม่ทำให้ก็ตาม
และหลายคนส่วนมากที่ไม่เข้าใจคือ ความรักตัวเองคือความกล้าให้อภัยตัวเอง
มนุษย์ทุกคนล้วนเคยทำเรื่องผิดพลาดในชีวิตหรือกระทำในสิ่งที่ไม่ดีมาก่อน
บางคนทำเรื่องที่ไม่ดีเมื่อตอนยังเด็ก และจดจำฝังใจ พอแก่ชราก็ยังไม่ยอมให้อภัยตนเอง
โจรร้ายอย่างองคุลีมาลที่สังหารคนตั้งมากมาย เมื่อกลับใจ ยังได้รับการอภัยแล้วบรรลุจิตขั้นสูง
เรารักคนอื่นได้อย่างไรหากรักคนอื่นไม่เป็น
หากรักตัวเองจริง จงให้อภัยตัวเองแล้วเดินหน้ามีชีวิตต่อไป
แล้วจงเข้าใจ เรียนรู้ แล้วเปลี่ยนแปลง เพื่อที่จะอยู่ร่วมกับมัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น