บุตรผู้ครองเรือน เมื่อตั้งต้นชีวิตได้แล้ว ก็ไม่ควรลืมท่านผู้บังเกิดเกล้าทั้งสอง
คือพ่อและแม่เสีย พ่อแม่ทั้งสอง คือ พรหมของลูก เป็นอาจารย์อันล้ำเลิศของลูก
ทุกท่านที่มีชีวิตมาถึงตั้งตนได้ ก็เพราะการเลี้ยงดูทะนุถนอมของพ่อแม่
พ่อแม่ต้องฝ่าฟันอันตรายแสนจะยากลำบาก เหน็ดเหนื่อยหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน
ต้องทำงานทั้งทางบกทางน้ำ ก็เพื่อลูกของตนเองเตรียมหาทุกสิ่งทุกอย่างไว้ให้ลูก
ให้ทั้งเลือดเนื้อชีวิตจิตใจ ยอมทนทุกอย่างเพื่อลูกทั้งนั้น
ดังนั้นลูกทุกคน ควรจะบำรุงพ่อแม่ ตามที่ท่านนักปราชญ์ได้วางไว้ ดังนี้ :-
๑. เลี้ยงท่าน
๒. ทำกิจของท่าน
๓. ดำรงศ์ตระกูล
๔. ประพฤติตนให้ดี
๕. เมื่อท่านล่วงลับไปแล้วทำบุญอุทิศให้ท่าน
ท่านคงไม่ิิอยากให้ใครว่ากล่าวนินทาท่านว่าเป็นลูกอกตัญญูไม่รู้คุณของพ่อแม่
ท่านจะต้องเจ็บใจเมื่อได้ยินคนกล่าวลงโทษว่าท่านอกตัญญูต่อพ่อแม่ของตน
ไม่มีทางใดที่จะตัดทำลายล้างคำซึ่งกล่างหาเช่นนั้น
นอกจากประพฤติตนตามหลักดังได้กล่าวไว้เป็นอันดี ท่านลืมใครก็ลืมได้ลืมไปเถิด
แต่ท่านอย่าลืมพ่อแม่ผู้ก่อกำเนิดให้ท่านมีชีวิตเห็นเดือนเห็นตะวัน และอยู่ดูโลกมาได้จนเติบใหญ่นี้
นี่เป็นหลักอันหนึ่ง ซึ่งท่านควรบำเพ็ญเป็นคู่กันไปกับการครองเรือน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น